Дапамога жабам-вандроуницам
Траса Мінск — Віцебск падзяляе тэрыторыю запаведніка на дзве часткі. Хуткія
аўтамашыны ляцяць адна за адной па да-розе, не зважаючы на правілы суіснавання
ў прыродзе. Жабкі-вандроўніцы прызвычаіліся зімаваць у адным месцы балота.
Вясной выбіралі болын зручнае месца для нерасту, а яно ака-залася за дарогай.
Заолагі падлічылі, што за шлюбны перыяд на дарозе гінула палова папуляцыі
земнаводных. Былі сярод іх і занесеныя ў Чырвоную кнігу чаротавыя жабы.
Тады юныя ахоўнікі прыроды арганізавалі веснавыя атра-ды вартаўнікоў. Як
толькі жабка збіралася сігаць цераз даро-гу, дзяжурныя забіралі яе ў спецыяльны
посуд і пераносілі да любімага балотца.
Юныя выратавальнікі працягвалі сваю работу, пакуль пад дарожным палатном не
праклалі спецыяльныя пераходы для жабак. Земнаводныя вандроўнікі цяпер спакойна
карыстаюц-ца штучным цывілізаваным пераходам. Сэнс цывілізацыі — у гуманізме,
калі чалавек прыслухоўваецца да патрэбаў жывой прыроды і своечасова прыходзіць
на дапамогу братам сваім мен-шым.
Вадзяныя начницы
Вадзяная начніца, прадстаўніца роду кажаноў, на самай спра-ве жыве не ў
вадзе, а часцей за ўсё дзе-небудзь на гарышчы, пад дахам ці ў дупле. Восеньскім
днём на гарышчы можа сабрацца да шасцідзесяці звяркоў, якія, цесна прытуліўшыся
адно да аднаго, спяць пасля бяссоннай ночы. А ў вялікіх пячорах разам днююць
тысячы кажаноў. Гвалт ад іх крыку часам стаіць неве-рагодны. Самае цікавае, што
кожны кажан мае свой галасавы тэмбр, не падобны на тэмбр астатніх суродзічаў. I
начніца лёгка можа пазнаць свой голас, калі той вяртаецца да яе рэхам,
адбіў-шыся ад сцен пячоры.
Называюць гэтых маленькіх жывёл начніцамі таму, што жы-вуць яны, як
правіла, непадалёку ад рэк, азёр ці нават ручаёў. Асноўнай ежай для іх служаць
насякомыя, якія лётаюць над вадой або бегаюць па ёй.
А з набліжэннем халадоў, калі насякомыя пачынаюць зні-каць, начніцы
рыхтуюцца да спячкі, пакуль увесну над вадой не з'явяцца першыя насякомыя.
Комментариев нет:
Отправить комментарий