Дыпламатыя

«Ну ты і дыпламат!» — так можна сказаць пра чаЛавека, які тактоўна правёў нейкую справу, нешта даказаў, схіліў субя-седніка на свой бок. Народным дыпламатам можа быць кожны з нас. Для гэтага, як кажуць, трэба мець прыродныя якасці: востры розум, тонкі інтэлект, глыбокую інтуіцыю.

А сапраўдных дыпламатаў рыхтуюць на спецыяльных фа-культэтах універсітэтаў.

Наша суверэнная рэспубліка мае дыпламатычныя зносіны з мноствам дзяржаў свету. Нашы дыпламаты ёсць у розных ге-неральных консульствах, місіях, нават пры Арганізацыі Аб'яд-наных Нацый.

Дыпламаты Рэспублікі Беларусь падпісваюць дзяржаўныя дакументы. Гэта значыць, што Беларусь выконвае патрабаванні гэтых дакументаў. Усю складаную міжнародную справу аргані-зоўвае Міністэрства замежных спраў Рэспублікі Беларусь. Яго рашэнні праводзяць у жыццё нашы пасольствы ў замежных краінах. Там працуюць паслы, пасланнікі, саветнікі, сакрата-ры, аташэ. Так называюцца службовыя пасады дыпламатаў.

Бачыце, маладая Беларусь актыўна асвойвае складаную ста-ражытную навуку — дыпламатыю. Яна развівае эканамічныя, культурныя, навуковыя сувязі, абараняе інтарэсы сваёй краіны за мяжой.

Зброя дыпламатау

Зброя дыпламатаў усіх рангаў — слова. Ім, мудрым і тактоў-ным, далікатным і вострым, ваююць яны ў сваёй паўсядзённай працы. Існуе спецыяльны дыпламатычны пратакол узаема-адносін і этыкету. Галоўны яго прынцып — паважлівасць да ўсяго, што сімвалізуе і прадстаўляе дзяржаву: яе суверэнітэт, культуру, традыцыі.

Пра этыкет дыпламатаў напісана багата кніг. У іх падрабязна даводзіцца, якія існуюць дыпламатычныя прыёмы, як павінен апранацца дыпламат, дзе яму сядзець на званым абедзе, як ка-рыстацца лыжкамі, відэльцамі, як сервіраваць стол, калі гаварыць прамову ці тост. Звернемся да некаторых з тых правілаў. Дыпламату нельга спазняцца на званы абед, садзіцца за стол, пакуль гаспадар не запросіць і не пакажа яго месца. Не трэба браць хлеб відэльцам і кусаць ад цэлага кавалка, хлеб трэба ламаць. Непажадана ставіць локці на стол, перамаўляцца з кім-небудзь праз суседа, шаптаць, калі хочаш сказаць пра тое, чаго нельга гаварыць услых.