Дрэвы яшчэ не распусцилися

Дрэвы яшчэ не распусціліся, былі брудна-шэрыя і рэзка вы-рысоўваліся на фоне густой зеляніны маладога ельніку. Верба-лоз толькі што распушыў свае каткі, над ім гулі першыя смелыя чмялі. На арэшніку можна было заўважыць на пупышках далі-катныя ружовенькія вусікі цвету. Распушаныя каткі асыпаліся на зямлю, сеючы ледзь прыкметны пылок. 3 пупышак на бярозе вось-вось гатовы былі паказацца маладыя лісточкі, але бяроза нешта марудзіла. Можа, яна чакала, пакуль пройдуць вясеннія, такія непатрэбныя, але немінучыя халады. Можа, гэтую асця-рожнасць яна пераняла ў дуба, бо той усё ніяк не асмельваўся скінуць сваё старое пажоўклае ўбранне, усё чакаў, пакуль добра ўгрэе сонца і адыдзе ад холаду карэнне.

Дуб не спяшаўся, бо па небе яшчэ снавалі, як нявылінялыя пасля зімы каровы па пашы, непрыветлівыя кудлатыя хмары. 3 іх на дол, ледзь чутна шапочучы, сыпаўся часам дробны, як крупы, сняжок.

Раницою

Да чаго прыгожая гэта вясновая раніца! У паветры яшчэ сыра. На лістах вішняку вісяць буйныя кроплі начных туманаў. На платах і на стрэхах ляжыць яшчэ вільгаць. За сялом густа зеляніцца поле. Загоны перасякаюцца то тонкімі, то шырокімі звілінамі дарог. На пагорку стаіць і яшчэ дрэмле вятрак, але, здаецца, ён ужо сіліцца ўзмахнуць крыламі. Узыходзіць сонца. Яно паволі і баязліва паказваецца з-за гарызонту. Над стрэхамі хат вывіваюцца лёгкія празрыстыя дымкі. За імі на небе та-кое ж самае ружаватае воблачка. Здаецца, што яму нудна быць аднаму на гэтай блакітнай бясконцасці неба, але запрапасціўся недзе гэты свавольнік вецер, і яно не можа скрануцца. Сонца па-дымаецца над лесам. Лес пачынае дыміцца густымі пахамі. Бес-клапотна цвыркаюць птушкі. Яны то, гойдаючыся, пырхаюць з дрэва на дрэва, то вылятаюць у поле, дзе, падняўшыся ў неба, сваім танюткім і бясконцым звонам заліваюцца жаўранкі. Якая слаўная ты, раніца!