Адвячоркам

Дзень ішоў на спад. Сонца астыла, выразна акрэсліваліся яго чырванаватыя краі, і рака дыхала ўжо надвячоркавай праха-лодай. Высока-высока лёталі ластаўкі. Гэта прыкмета на заўт-рашні пагодлівы дзень. 3 лугу да сяла павольна цягнуўся статак кароў. На лузе каля возера застылі два буслы. Ад гэтага ціхага мірнага наваколля зрабілася спакойна і нават неяк тужліва-хораша на душы, не хацелася ўставаць і не хацелася нікуды ісці. А ісці трэба было.

Сарокін узышоў на масток, пастаяў, паглядзеў на ваду. Плынь спакойная, чыстая, на паверхні плавалі спрытныя маляўкі. Да-лей ад берага плёснула нейкая рыбіна, і ад яе пайшлі кругі, якія плынь адразу ж і знесла. Вада заўсёды супакойвала, настройва-ла на філасофскі роздум. Ці не таму нашы продкі выбіралі месца каля рэк. Відаць, не толькі для таго, каб ваду з іх піць і браць, а каб і на плынь паглядзець, падумаць, супакоіцца.

Летам у бары

Якое раздолле ў зялёным бары летам!

Вунь на высокіх кучаравых хвоях і елках смела разгульва-юць шустрыя вавёрачкі. Яны спрытна зрываюць сухія шышкі ды, спяшаючыся, нясуць у сваё дупло. Усё лета заняты работай. Голад не цётка, ды і малых гадаваць трэба.

А там, па густым зарасніку, як вецер, прамчаўся спуджаны некім касавокі заяц. Відаць, яловая шышка, незнарок скінутая вавёрачкай, так напалохала яго. Доўга будзе бегчы, пакуль не ўпэўніцца добра, што ніякага ворага ззаду ў яго няма.

У густых верхавінах елак цэлымі днямі кружацца каля сваіх гнёздаў крыклівыя вароны, нібы сварацца паміж сабою. Даўга-хвостыя дзятлы заўзята барабаняць па дрэвах сваімі вострымі дзюбамі. Адны з іх заняты звычайнай работай: шукаюць у кары на абед казюлек, другія — будуюць жыллё.

Розныя дробныя птушкі пырхаюць між галля. Дружным хорам шчабечуць шпакі, весела пасвістваюць івалгі і дразды. I такая дзіўная музыка грыміць у бары.