Вартауник памяци

У ІПоўкавічах расце векавы дуб-волат, з якога пачынаецца Шоўкаўская дуброва — помнік беларускай прыроды. Дуб у тры абхваты, як і раней, велічна ўзвышаецца над паселішчам, на-гадвае ўсім, хто сюды завітае, што тут жылі, спраўлялі хрэсь-біны, гулялі вяселлі, святкавалі святую Сёмуху шчырыя, аД-вечныя земляробы, мудрыя і духоўна багатыя сяляне.

У Год роднай зямлі каля дуба ўзнік арыгінальны мемарыял. 3 яго і пачалося новае жыццё ў Шоўкаўскага дуба. Цяпер ён не проста прадстаўнік дубровы, якая ахоўваецца дзяржавай. Дуб — вартаўнік памяці пра ўсіх шоўкаўцаў, якія загінулі ў гады вай-ны, падчас рэпрэсій або пакінулі гэты свет па старасці. А па-мяць і ёсць тая духоўнасць, якая не дае памерці, згінуць усяму добраму. Колькі жыве памяць, столькі жывуць чалавек, яго імя, яго справы. Хай жа вечнымі будуць на Зямлі нашы продкі, сучаснікі і нашчадкі! Хай ніколі не абрываецца жывая повязь пакаленняў і сярод раслін, і сярод родаў людскіх!

Споведзь мёртвай раки

Я плыву па зямлі, я шукаю чыстай крынічкі. Дзе напіцца гаючай вады, дзе спатоліць мне смагу?

Зямля, на якой мы жывём, круглая. I нічога, створанае на ёй, не знікае ў прорве за даляглядам. Крынічкі збіраюцца ў ра-чулкі, тыя жывяць вялікія рэкі, а яны плывуць у моры-акіяны, перамешваючы ўсе сустрэчныя на сваім шляху воды. Не будзе чыстай вады, калі цячэ па зямлі хоць адна мёртвая рака.

Мая вада штодзень бывае ў вашых хатах, праходзіць праз вашы целы. I болып, чым мазутам ці нафтаю, атручваецца яна вашай бяздушнасцю. Мазут і нафта — гэта толькі яе адгалоскі. Толькі вынік горкай праўды пра тое, што няма меры вашай штодзённай празе ўзяць ад зямлі як найболын выгод і багацця.

Вы не думаеце пра чыстую ваду — багацце, без якога вам не выжыць. Мёртвыя рэкі не спатоляць вашай смагі, не падораць ратавальнай прахалоды. I жыцця не дадуць вам.