На пачатку зимы

Снег пацерушыў трохі і перастаў. Вецер за дзеньвымеў белую муку, пазаганяў яе па закутках. Яркія белыя палосы толькі дзе-нідзе пярэсцілі на панурых дварах і агародах.

А холад не толькі не адступаў, а як бы нават узяўся мацней. I днямі, і начамі ўсё стыла на шкляной халадэчы. I днямі, і на-чамі гайсаў над зямлёй сухі, сіверны вецер, сунуліся нізкія шэ-рыя хмары. Пад нелагодным небам, вылізаныя ветрам, цьмя-на блішчэлі заледзянелыя лужы на вуліцы, балотныя разлівы, што падступалі да голых зараснікаў. I тыдзень, і другі панавалі толькі халады ды сцюдзёныя вятры. Здавалася, што на самым разыходзе восені і зімы нібы раптам прыпыніўся адвечны рух прыроды. Восень адышла, а зіма не бралася як след. Усё жыло, здавалася, чаканнем снегу. Чакалі парадзелыя, чорныя алеш-нікі на балоце, гладкая роўнядзь разліваў, гарбатыя, крывыя рады хат і гумнаў, цвёрдыя, у скамянелых грудках і каляінах дарогі, бясколерная, нежывая трава.

Блакитныя азёры

На паўночным захадзе Беларусі, дзе сыходзяцца межы Мін-скай, Віцебскай і Гродзенскай абласцей, размешчана Балдуцкая група азёр. Невялікія па плошчы, але глыбокія, азёры ўраж-ваюць сваім хараством. Злучаныя паміж сабою ручаямі, яны здаюцца казачнымі. У тысяча дзевяцьсот семдзесят другім годзе дзеля аховы гэтага дзіўнага прыроднага комплексу быў створа-ны ландшафтны заказнік «Блакітныя азёры».

Хваёвыя лясы займаюць каля дзевяноста працэнтаў тэрыто-рыі заказніка. Растуць тут больщ за пяцьсот відаў вышэйшых раслін, сярод якіх венерын чаравічак, баранец звычайны, зане-сеныя ў Чырвоную кнігу. Толькі тут у межах Беларусі сустра-каецца меч-трава звычайная. Расце яна ў прыбярЗжнай паласе на глыбіні да паўметра. Пустыя, амаль цыліндрычныя сцяблы гэтай расліны дасягаюць да паўтара метра. Меч-траву можна ўбачыць толькі ў азёрах Глубенька і Ячмянец.

Чыстая вада, маляўнічыя берагі азёр, лясістыя ўзгоркі што-год прывабліваюць да сябе сотні турыстаў.