У лесе
Сонца прыпякала мацней. Слабеў пах жыта. Спелая нівача-сам ціха калыхалася
і шаптала. Ад спакойных, троху пахіле-ных каласоў дыхала прыемная радасць.
Цёплае паветра пера-лівалася на сонцы. Часцей лёталі і гудзелі авадні. Ужо
адтуль, здаецца, цягнула лесавым пахам і прахалодаю.
Нарэшце, вось і лес.
Дарога пайшла вузенькім праходам між дрэў, над якім павісла густа сплеценае
вецце. Спакой, цішыня і прахалода панавалі тут.
Па дарожцы траплялася і лезла пад ногі карэнне шматгадо-вых дрэў-волатаў.
Косы сонца не прабіваліся скрозь ператканае сучча бяроз або шырокія лапы хвой,
густы цень ляжаў на даро-зе. Гушчары ляшчыны, дробнага альшэўніку, маладых асінак
і лазы пры канаве абступалі дарогу, і ўсё страшэнна парасло і сплялося.
Асаблівае пачуццё выклікалі спрадвечныя лесавыя асілкі сваёю веліччу,
гушчынёю, цёмным холадам. Яны прыціскалі чалавека, шапталі яму аб яго адзіноце
і слабасці. Але яны ж давалі і спакой таму, хто ад зямлі і лесу ўзяты.
Хутарская сядзиба
Час і людзі не шмат чаго пакінулі ад колішняй хутарской ся-дзібы, рэшткі
якой спакваля праглынула зямля і развеяў вецер. Дзе-нідзе толькі выглядвалі на
паверхню яе скупыя адзнакі: вуглавы камень падмурка, прытаптаны бугор бітай
цэглы ды дзве гранітныя прыступкі каля былога ўвахода ў сені. Гэтыя камяні
ляжалі на тым самым месцы, што і сто год назад, і дроб-ныя рудыя мурашы, якія
недзе паблізу аблюбавалі сабе пры-станішча, дзелавіта снавалі па ніжняй
прыступцы. Алешнік з рова, адхапіўшы добрую чаетку хутарскога поля, падступіў
да самай сядзібы, на месцы істопкі па-царску разросся густы куст шыпшыны сярод
буйных зараснікаў дзядоўніку, крапі-вы і малінніку. Ад калодзежа нічога не
засталося. Зруб, напэў-на, згінуў або расцягалі людзі, вада, апынуўшыся без
патрэбы, знікла ў глыбіні зямлі. На рагу колішняй хаты нечакана вы-лезла з
пустазелля калючая груша-дзічка. Можа, парастак ад колішніх груш, а можа,
выпадковая самасейка, занесеная з лесу птушкамі.
Комментариев нет:
Отправить комментарий