Страказа

Надзвычай ясная, спакойная раніца выдалася ў гэты дзень. Возера лагодна пакалыхвала свае хвалі. Каб пачуць іх шум, трэ-ба было ўважліва прыслухоўвацца да гамонкі дробных хваляў, што, як срэбра, пераліваліся на сонцы. Тым, хто сядзеў у гэты час над возерам, давялося ўбачыць надзвычай цікавы малюнак. 3 пясчанага і неглыбокага дна возера выпаўзлі на бераг дзіў-ныя, зеленаватага колеру нейкія істоты, падобныя да вадзяных жукоў. Выпаўзшы з возера, жукі некаторы час нерухома сядзелі на цёплым пясочку. I раптам на вачах з імі адбывалася дзіўная змена: шкарлупіна раскідалася, спаўзала, і з жука выклёўва-лася маладзенькая, далікатная стракозка з празрыстымі, нібы слюда, крыльцамі.

Момант прасядзеўшы, яна разгортвала крыльцы і жвава па-дымалася ў паветра. Так нараджалася новае стварэнне, радасна і весела пачыналася маладое жыццё. Праз пару хвілін цэлы рой рухавых стракозак закружыўся над возерам і яго берагамі і да-лёка над полем.

Вавёрчына рэдкалессе

Вавёрчына рэдкалессе помніцца з самага дзяцінства. Яно заўсёды прываблівала сваёй прыгажосцю. Аднолькава вабіла яно ў сонечны дзень і пахмурнае надвор'е, у шэры надвячорак і свежую раніцу.

Надзіва багата было населена яно вавёркамі. Варта было толькі з'явіцца там, як пачынаўся ўсеагульны перапалох. Але лішнім шумам вавёркі сябе не выдавалі. Па дрэвах праносіўся лёгкі шоргат, часам чулася характэрнае пацокванне або, быва-ла, падала на зямлю згубленая шышка.

Затаіўшыся і ўважліва прыгледзеўшыся, удавалася ўбачыць і саміх вавёрак. То скакалі яны адна за адной з дрэва на дрэва, то высоўвалася з-за тоўстага камля цікаўная прыгажуня з дзіўнымі, нібы памазкі, вушкамі. Гнёзды вавёрак, што звісалі дзе-небудзь паміж магутных разгалінаванняў старых дрэў, былі трывала сплецены з галінак, дубчыкаў і ляснога моху, старанна прыкрыты зверху. А ў сярэдзіне высланы поўсцю ды сухой пад-сцілкай. Вавёркі — гаспадыні выключныя.