Добрае суседства

Я з вудачкамі стаіўся пад вярбой. Побач са мною, на суседнім кусце, сядзіць жаўтагрудая аўсянка.

Кожны з нас сваім заняты. Я лаўлю залацістых карасёў у азяр-цы, а мая жаўтагрудая суседка пільнуе маленькіх птушанятак у мяккім гняздзечку пад кустом.

Пра гняздзечка аўсянкі я выпадкова даведаўся. Палез раз у куст, каб вуды схаваць.Тляджу, а там гняздзечка, у якім пяць шэранькіх яечак. Я хуценька вярнуўся назад, каб птушка не заўважыла мяне ды гняздзечка не адцуралася.

Было гэта болей як месяц таму. А цяпер ужо ў гняздзечку пяць птушанятак.

Рыбачу я пад гэтай вярбой кожную раніцу. Паводжу сябе на беразе ціха, каб рыбу не палохаць у возеры, а заадно, вядома, сваю крылатую суседку.

Раз-пораз я асцярожна выцягваю з азярка таўстабокіх кара-сёў. Мая ж крылатая суседка непадалёк ловіць мошак і корміць імі птушанят.

Добра нам абаім на азярцы. Адзін аднаму не замінаем сваёй справай займацца.

Цишыня

Шызы мох мерна хрумсціць пад тоўстымі падэшвамі, і час ад часу хрусцяць пустыя, натапыраныя сасновыя шышкі. Шум ходзіць паверсе. Унізе і ў ветраны дзень цішыня. У рэдкім лесе сосны разрастаюцца букетамі. I ядловец не толькі па-кіпарыснаму стройны, але яшчэ і пышны, неяк па-мяшчанску сыты.

Ад ветрыку, што варушыцца нізам, кланяецца ружаватымі гронкамі насенне шчаўя, кланяецца мятліца, пад якой ціха, устойліва жывуць чабор і смолкі. Ад ветру, што ходзіць угары, час ад часу шуміць нават панурая, нібы змрочная лістота векавых дубоў. А вышэй, на блакітным небе, у раскошнай ляноце плывуць, як абскубленыя кавалачкі ваты, невялікія, рэдкія аблачынкі.

Добра ўспомніць, што такое замілаванне ў мяне не прафесійнае, не знешняе, а з патрэбы, якую я адчуваў, здаецца, ад нараджэння, і ў немагчымасці перадаць сваё захапленне кра-сой, таксама ўжо вельмі даўно, знаходзіў трывожную, з гаючым сумам асалоду.