На рыбалцы

Я ляжаў і глядзеў на маленькага жучка, які марудна, але настойліва пасоўваўся наперад. Раптам ззаду адазваўся сын суседа. Размахваючы рукамі, ён расказаў, як агромністы карп павалок у сажалку яго вуду.

Я палез у ваду. Вудзільна было ўжо на сярэдзіне азярца. Калі я, падплыўшы, плаўна пацягнуў вудзільна да берага, рыбіна чамусьці не ўпарцілася. Відаць, за гэтыя хвіліны прымарылася. Праўда, потым яна ледзь не вырвала ў мяне з рук арэхавы прут. Я пачакаў, пакуль рыбіна супакоіцца, і павалок далей. 3 вады вынырнула чОрная спіна. Карп віхлянуўся ўправа, затым улева, а пасля, разразаючы ваду, кінуўся за мною наўздагон.

Я асцярожна вывалак рыбіну на пясок, загадаў малому, каб моцна трымаў вудзільна. А сам наматаў на руку леску і павалок здабычу далей ад вады.

Вакол рыбіны сабраўся натоўп цікаўных. Яны цмокалі язы-камі і зайздросцілі мне і малому. Карп меў добрых паўметра і цягнуў на пяць кілаграмаў.

На лыжах

Што можна параўнаць з той радасцю, якую адчуваеш, калі ў марозны студзеньскі дзень імчышся на лыжах з крутога ўзгор-ка! Здаецца, цябе нясуць наперад нябачныя крылы. Вецер, што нядаўна дзьмуў у спіну, раптам павярнуўся табе насустрач і б'е снегавым пылком у разгарачаны твар, тонкім посвістам аддаец-ца ў вушах. Сэрца заходзіцца ад хуткасці і адчування неабдым-нага прастору. Шпарчэй струменіць у целе кроў, і кожны твой мускул спружыніць, наліваецца новай сілай.

У аколіцах вёскі Селішча, куды прыехаў Рыгорка на зімовыя канікулы, шмат узгоркаў, зручных для лыжнікаў. Поле за вёс-кай нагадвае хвалістае мора, нібы застылае ў час шторму. Кру-талобыя і пакатыя ўзгоркі ўздымаюцца адзін за адным і цягнуц-ца аж да лесу, што цёмнай сцяной закрывае далягляд.

Лыжы ў Рыгоркі новыя. Трэба мець вялікі спрыт, каб ут-рымацца на іх. З'язджаючы па адхоне, Рыгорка ўбірае га-лаву ў плечы і моцна сціскае кійкі, каб паспець затармазіць.