Ноччу на Нарачы

Гарэў касцёр. Доўгія языкі агню ласкава абхоплівалі пачар-нелае вядро, у якім варылася юшка.

Калі полымя разразала цемру ночы, можна было добра раз-гледзець старога рыбака. Ён ляжаў, абапёршыся на локаць, у расшпіленай вышытай кашулі, падпяразаны саматканым по-ясам з кутасамі¹. Загарэлы, як бронза, твар старога каля вачэй і на лбе ўкрыты глыбокімі маршчынамі. Задумлівыя вочы пад калматымі бровамі гаварылі аб светлым розуме і вялікім сэрцы гэтага чалавека.

3 возера часам наскокваў парывісты вецер. Тады шум сасно-вага бору змешваўся з дзіўнай мелодыяй пляскання хваль, што набягалі на пясчаны бераг.

Рыбак падрабязна расказваў нам пра возера Нарач, якое ляжыць у маляўнічай катлавіне. На паўночным беразе яго ўзвы-шаюцца высокія ўзгоркі, а на поўдні стаяць сасновыя бары. На ўсходзе да возера падступаюць балоты, сярод якіх прабівае сабе шлях глыбокая рака Нарачанка. У пахмурнае надвор'е супраць-леглага берага амаль не відаць, і возера тады нагадвае марскую затоку.

Сасна

Сасна расце на сухім грудку каля чыгуначнага пераезда. Тут, можна лічыць, развілка і скрыжаванне. Пясчаны шлях, насыпаны ўзбоч чыгункі, вядзе ў лес і ў мястэчка, прасёлкавая дарога — у мястэчка і ў поле. Вышэйшых дрэў паблізу няма, і сасна відаць здалёк. Купчастая, разгалістая, яна мала падобная да гонкіх сваіх сясцёр дзе-небудзь у бары. Сонца сасне хапае. Даж-джы абмываюць пыл, які садзіцца са шляху і чыгункі, пояць сухі грудок. Усе чатыры вятры гамоняць з сасной.

3 нейкага часу сасна перастала расці. Можа, рост і ёсць, але непрыкметны, мізэрны, і людзі яго проста не заўважаюць. Ва ўсякім выпадку пуцявы абходчык, будка якога стаіць на другім баку пераезда, амаль насупраць дрэва, усе апошнія гады кары-стаецца адной і той жа лесвіцай. Ён лазіць па ёй на сасну, дзе стаіць яго вулей.